Heb je je ooit afgevraagd wanneer en waarom mensen het V for Victory-symbool begonnen te gebruiken? U vindt het antwoord in het jaar 1941.
Het begon allemaal na middernacht op 18 juli 1941, met een speciale boodschap van een radiopresentator, Kolonel V. Britton. Dit bericht was namens premier Winston Churchill aan de bezette landen van Europa. De aankondiging luidde: “Het V-teken vertegenwoordigt het symbool van de onoverwinnelijke wil van de bezette gebieden en een waarschuwing voor het lot dat de nazi-tirannie wacht. Zolang de volkeren volhouden het bondgenootschap met de indringer te weigeren, is het zeker dat zijn zaak zal aflopen en dat Europa zal worden bevrijd.”
Dit was het begin van de meest succesvolle propagandacampagne in de wereldgeschiedenis, erkend als de 'V for Victory'-campagne. Tijdens de donkerste dagen van Groot-Brittannië werd Groot-Brittannië buitenspel gezet tegen de groeiende macht van het Reich, die de rest van Europa al had overmeesterd en dat Winston Churchill zijn landgenoten motiveerde en leidde. Dit symbool was gedurende de hele oorlogsperiode van grote betekenis. Hoewel het Churchill was die dit gebaar populair maakte, waren er velen voor hem om het te gebruiken.
Het eerste gebruik was door een Belgische politicus Victor de Laveleye in januari 1941, die het gebruik aanmoedigde als een symbool voor overwinning, aangezien V staat voor zowel 'Victoire' in het Frans, wat overwinning betekent, als 'Vryheid' wat vrijheid betekent in het Nederlands. Zijn radioboodschap werd uitgezonden naar de Lage Landen. Hij moedigde hen aan om dit symbool in elke vorm en overal te gebruiken, zodat de persoon die hen onderdrukt het zou zien en het gevoel zou hebben dat hij omringd is door mensen die op zijn ondergang wachten. Zijn wens was dat dit bord een internationaal symbool van solidariteit zou worden. Het verspreidde zich over België en zowel Nederland als Frankrijk, bereikte toen Engeland en werd gebruikt door Churchill, die er het meest populaire gebaar in de geschiedenis van maakte.
Na de toespraak in juli werd de Morse-telegrafische code voor de letter V, inclusief drie punten en een streepje, herkend als de maat van de openingstonen van Beethovens Vijfde symfonie. Deze passage werd meteen opgepikt en opgenomen in heel wat propagandaprogramma's. Het maakte ook deel uit van Brittons themalied. Door het veelvuldige gebruik van het symbool werd het al snel de kenmerkende stijl van Churchill.
Nazi-propagandaminister Josef Goebbels was woedend over het succes van het V-symbool en beweerde dat het een Duits symbool was, aangezien V ook stond voor 'Viktoria', wat in het Duits betekende dat een Duitse componist de overwinning en de noten van de symfonie schreef.
De Amerikaanse enveloppen bevatten het V-symbool gedrukt in morsecode. Nadat Amerika zich bij de oorlog had aangesloten, nam de Amerikaanse regering de campagne formeel over. In de jaren na de oorlog gebruikten Amerikaanse politici als Truman, Johnson en RFK de V-for-Victory op het campagnepad. Ze deden dat om hun electorale successen aan te duiden. Veel mensen herinneren zich Nixons beroemde tweehandige V toen hij opstandig voor de laatste keer de trap van de Air Force One beklom. Beschaamd door schandaal deed hij een beroep op het iconische symbool om zijn morele waardigheid te behouden.
De campagne kreeg zelfs een nieuwe vorm van correspondentie, de V-mail of de 'V. . . – Mail’. Het werd gedrukt op briefpapier en werd zelfs aangepast door Eastman Kodak's bibliotheekmicrofilmsysteem dat in het leger werd gebruikt. In april 1944 werden er elke maand 63 V-postbrieven verzonden naar militairen over de hele wereld.
Op een gegeven moment vond de V-for-Victory zijn weg naar de Arabische wereld. Bij hun eerste verkiezing toonden de Iraakse kiezers dat hun gespreide vingers bevlekt waren met de kleurstof die werd gebruikt om de stemmers te markeren. Bewust of niet, Winston Churchills strijd voor democratische vrijheden werd weerspiegeld door die dappere mannen en vrouwen. Ze waren tegen het sektarische geweld en de zelfmoordaanslagen in plaats van de Gestapo en de SS.
De demonstranten toonden een soortgelijk gebaar in weerwil van frauduleuze resultaten tegen de Iraanse verkiezingen van 2009. Ze confronteerden regeringstroepen en onderwierpen zichzelf aan geweld in naam van een idee, waarbij ze hun emoties en principes uitten met dit tijdloze symbool.
Tegenwoordig heeft de "V" een nieuw thuis gevonden in Egypte. Fotocollecties op CNN.com, The New York Times en Washington Post-websites tonen anti-Mubarak-dissidenten die stenen gooien, op tanks klimmen en in het openbaar zingen, terwijl ze het alomtegenwoordige handteken laten knipperen. Op die manier omarmen ze een rijke liberale traditie. Deze (meestal mannen) voegen zich bij die gelederen van miljoenen die voor hen het teken hebben gebruikt om onderdrukkers te bestrijden.
Sommige mensen grijpen dit symbool aan, zich niet bewust van of onverschillig voor de bredere historische ligplaatsen. Hoewel dit het geval kan zijn, suggereert de alledaagsheid van de V-for-Victory dat westerse normen en standaarden belangrijk kunnen zijn in de harten van veel Egyptenaren. Net zoals ze de "V" accepteerden, kunnen ze op dezelfde manier diepere principes van fundamentele vrijheden accepteren.
Opmerkingen